Çocuksu Şiiri - Tarik Gez

“Anne ve çocuk
Çocuk ve su”

Bir rüzgar gülü zaman,
Hafif hafif dönüyor,
Lıkır lıkır,
Bir ılık ses,
İçime akıyor serin,
Hasret kokulu rüzgarlar esiyor,
Hızlandıkça hızlanıyor zaman,
Rüzgar gülünde renkler,
Gitgide belirsiz,
Bir cisim elimde şekilsiz,
Sımsıkı tutuyorum.
Ellerimde yumuk yumuk,
Eski bir alışkanlık diyorum.

Biliyorum,
Ruhumda hep aynı akis,
Derin suların göğsünde parlayan,
Bu tanıdık his,
Bir bulut gibi suyun yüzünde hafif,
O billur aynada,
Halka halka yayılan,
Meleksi, ipek bir gülüş,
Sessiz sessiz yankılar,
Koşuyor bir çocuk edasında tebessüm.
Sonsuz ırmaklara dalmaktayım,
Dudaklarımı öpüyor bir tat,
İlk gün ki gibi leziz,
Derinlerde çok derinlerde,
Nefes almakta, vermekte, yaşamaktayım,
Ölümsüz bir an, ışıl ışıl,
Bu en alışık olduğumuz renk,
Anamızın ak sütü gibi helal,
Beyaz bembeyaz bir deniz,
Damlası günahsız,
Kulaç kulaç yüzmekteyim,
Özlem ciğerimde yudum yudum.

Bir hasretlik var gerçek,
Ama biz senle aynı ruhtanız,
Kesilmekle kopmaz bağlar,
Ayrılık mıdır bunun adı?
Aynı yere çıkıyorsa yollar,
Yerin belli,
Anne!
Cennetine beni de al.

Yaşamak, sevinç ve başka,
Her şey anne,
Senin dünyanda,
Nur ve ışık,
Renk ve bakış,
His senin,
Şevk senin,
Şefkat senin,
Bende ki her zerrenin,
Nakşında elin,
Temiz, adil, öpülesi elin,
Bir kutsal kitap gibi,
Sımsıkı tutunduğum,
Altın kafes elin,
Ben…
Parmaklıkların arasında,
En mesut mahkum,
Huzur…
İçimde şakıyan bülbül,
Anne!
Anne ben!
Hep o dünyada yaşamaktayım.
Anne!
Bu yerin adı ne?

Bu kimliksiz vahşetler,
Nasıl doğmakta?
Kan insanları boğmaz mı?
Bu cehennem kaçkını alevler,
Anne ateş yakmaz mı?
Bilmiyorum,bilmiyorum anne,
Bildiğim ise hiç.
Anne!
Zihnimde,
Yalancı emziklerin yorgunluğu,
Hiçbir şeyi kabul etmiyorum,
Bilmiyorum,bilmiyorum anne,
Bildiğim ise tarifsiz.

Ben…
Ancak senin dünyanda arifim,
Tarifsizliklerin tarifiyim,
Sen…
Medcezirli okyanusların,
Sultanı, ayı…
Yorulmaz dalgaları kattım ardıma,
Sana, sana koşuyorum,
Sen…
Suların ötesinde,
Özlemle beklediğim kıyı,
Sen…
Anne ve çocuk,
Çocuk ve su,
Sen…
Kana kana içtiğim,
Sen, sen, sen…
En büyük ibadetim.

Anne!
Ben hala o su gibi çocuğum,
İçimde hasretlik büsbütün,
Kesilmekle kopmuyor bağlar,
Ayrılık değil bunun adı,
Aynı yere çıkıyor yollar.
Anne!
Cennetine, yavrunu da al.