Çocukluk Ruhum Kabarır Şiiri - Orhan Kaya 2

Seni her gördüğümde,
Sana ancak,
Çocukça ulaşabildiğimden,
Çocukluk ruhum kabarır birden.
Evcilik oynardık çocukken;
Sen anne,
Ben baba olurdum.
Sonra sıkılır,
Doktor hemşire olurduk.
Dağ gibi bir sevda beslerdik,
O küçücük yüreğimizde.
Sen bende,
Ben sende,
Büyür giderdik...

Büyüdük!
Ben doktor oldum,
Sen hemşire,
Dağ gibi adamlar olduk yani.
Ama küçücük bir sevdayı,
Sığdıramadık,
O kocaman yüreğimize.
Hani diyorum ki yine,
Evcilik oynasak,
Nikâh masasına otursak,
Ben baba olsam,
Sen anne,
Ama nafile,
Çoçukkendi bu oyun.
Şimdi kapandı perde,
Yüreğim sensiz,
Yüreğin bensiz,
Kaldık mı şimdi sevgisiz.