Çocukluk Korkum Şiiri - Serdar Erdemir

bir türlü alışamadım
şu kahrolası karanlığa,
çocukluğumdan bu yana
ışıklar sönünce
kör döğüşündeyim sanki
her gece ziyaretimde/
şekilden, şekile girmiş
alaycı, sinsi ifadeler!

yalnız değilim artık
duvarda asılı parkam
koca bir yarasa gözümde
kanımı emmek için
fırsat kolluyor.
kafesteki kuşum
sinmiş karanlığın kuytusuna,
nefes bile almıyor.

gölgeler, gölgeler
kapkara gölgeler
üstüme, üstüme geliyor
başucumda
Azrail konuk gibi
yüreğim durdu duracak
yumsam gözlerimi
üstüme tüneyip/
boğacaklar beni.
korkuyorum tarifsiz
terler içinde
tir, tir titriyorum.

günün ilk ışıklarına dek
kendimle
karamsar bir savaştayım
Güneş penceremden
bir göz-kırpsa
isteksiz dalar giderim
çünkü
aydınlıkta ehemmiyetteyim
ya da ben
öyle sanıyorum,
geceleri uyumaya korkuyorum.

davetsiz misafirler artık gittiler.
yine yalnızım
kafesteki kuşum ötmekte,
geceden kalma
yorgunluğum
uykusuzluğum
çocukluğum
utancım
ve çocukluk korkum!