Çocukluk Arkadaşım Yetim Turgut

Çocukluk arkadaşımdı TURGUT
Annesi ölmüş
İki analığın arasında kalmıştı
Feodalizmin bataklığına bulanmıştı
Beraber gazoz kapaklarıyla oynar
Çayırlarda at yakalar
Biner
Dört nala sürerdik
Bazen kafasındaki kırıkları sayar gülerdik
Bir domatesi bile beraber yerdik
Bir o ısırırdı bir ben
İki domates alacak paramız yoktu
Kesecek bıçağımız
Bölecek aklımızda yok tu
Çocukluk işte
Kışın buzlarda kayar
Kangal köpeklerimizle tilki avına çıkardık
Tilki derilerini çerçilere beş liraya satardık
Hey gidi beş lira hey
Ne kadar param olduysa
Bu beş liranın yerini hiç tutmadı
TURGUTSA beni hiçbir zaman satmadı
Kavgalarda hep yan yanaydık
Beraber dayak yer beraber kaçardık
At kuyruklarının kıllarından tuzaklar yapar
Kuş yakalardık
Ne sevinçler ne neşeler yaşardık
Yetim olduğu için hep horlanırdı
Ona bir lokma ekmek verenler
Kendini cennetlik sanırdı
Neşemiz neşe
Öfkemiz öfkeydi
Nüfus cüzdanı olmadığı için okula almadılar
Bana hep okulu sorardı
Bende öğrendiklerimi ona öğretirdim
Sonra ben İZMİRE geldim
O köyde kaldı
Yıllar sonra öldüğünü duydum
Kendini asmıştı
Dayanamamıştı kahpeliklere
Alçaklıklara yenik düşmüştü
Hayali gözümde
Acısı hep yüreğimde kaldı
Bir daha onun gibi ne arkadaşım
Nede gerçek bir dostum oldu
Döndüğünde İZMİRİ anlatırsın bana demişti
Dönemedim
Dönüp İZMİRİ sana anlatamadım
Beni affet
Çocukluk arkadaşım yetim TURGUT
2004