Çocukluk Şiiri - Kadir Murat Tecimer

Pembeydi evimiz, istasyonun hemen arkasında
Kara tren selamlardı her sabah, düdük sesi hala kulaklarımda
"Demiryolcu Kadir" derlerdi babama; dürüst, çalışkan devlet memuru; işinde, emeğinde, aşında
Çocuktum, hem de mutluydum çocukken ben Bor'da
Gün hiç bitmezdi sanki, mahallede özgürce koşardım
Akşam ezanı okunmadan eve varmaktı tek şartım
Sevmezdim top tepmeyi amma; übülük, yakar top oynardım
Patlayan çanak çömleğin içinde sıçan ne arar diye kafa yorardım
Çocuktum, hem de mutluydum çocukken ben Bor'da
Nadire Anam vardı; iki sokak ötede, tek başıma da gidebildiğim
Şerbet koyar, şeker dürümü yapardı bana, çocukkenki en sevdiğim
Kelleyi tandırda üter, mumbar doldururdu halam; yemesem de ben kedilerle seyrettiğim
Kurban Bayramlarında söğürme yapardı anam, yağına bandıra bandıra yediğim
Çocuktum, hem de mutluydum çocukken ben Bor'da
Babam, anam, halam; Kadir, Nadire, Naciye
Göçüp gittiler; "ayrılmayız" derlercesine ardı ardına
Onlarca yıl oldu ki gittikleri, çoktan mezar taşları sarardı
Belli ki bize ölenlere rahmet dileyip, yetmese de hatıralarla avunmak kaldı
Geçmişi andıkça yüzümüzü buruk bir tebessüm sardı
Çocuktum, hem de mutluydum çocukken ben Bor'da.