Çocukluğumuz Şiiri - Murat Özgören

Ne güzeldi değil mi?
Ağaç yeşil, gök mavi, toprak kahverengi.
Tek derdimiz,
Çözmeye çalıştığımız alfabeydi.
Dünya bize o kadar küçüktü ki.
En büyük sevincimiz,
Beraber topladığımız papatyalardan saçlarına yaptığımız taç.
En büyük hüznümüz,
Onları toplarken ayaklarımıza batan dikenlerdi.
Ne güzeldi değil mi?
Uçurtmalarda uçmak.
Yüreklerimizi iplerinin ucuna bağlayıp,
Çıkabildiğimiz kadar yükseklere çıkmak.
Kendimizden bile küçük saymak yerdekileri.
Saklambaç oynarken yaşıtlarımızla,
Hep ikimiz bir saklanmak.
Herkes dağılıp gitmiş,
Oysa biz hala saklandığımız yerde.
Oyun çoktan bitmiş ki.
Ne güzeldi değil mi?
Dolunayda,
Karşılıklı evlerimizin pencerelerinden birbirimize bakıp dilek tutmak.
Ve sonra o mutlulukla uyumak.
İnan ben bütün dileklerim de hep bizi tutmuştum ki.
Ne güzeldi değil mi?
Maskesiz masumiyetteki çocukluğumuz.
Ve
Zaman öyle çabuk geçti ki.
Biz büyüdük, hayat büyüdü.
Bak yaşlarımız kemale erdi.
O güzel günleri özlememek elde değil ki.

M.ÖZGÖREN