Çocukluğumun Yoksul Masalları

Çocuktuk,

Gülümser mevsimler geçerdi gözlerimizden
Geleceğe meyilliydi dilimizdeki tüm fiiller
Annemizi çokça severdik,çok ağladığı için belki
Ya da pek tanıyamadığımızdan babamızı
Bütün babaları getiren akşam düşmandı bize
Solan bir hayatın gençliğini silerdik penceremizde

Yutkunduk,

Ellerinde reçelli ve sarelleli ekmeği bölüşenlerde
Köftenin mayonezle birleşimini gizlice hayallendik
Suyumuzun kesik olduğunu ve elektiriğimizin
Dayak yedik de öğretmenimize bile demedik
Günlük harçlıklarını harcayanları da gördük
Çocuk gözlerimize bakmamayı öğretemedik

Gocunduk,

Teneffüslerde kalemi kaybolanların yaygarasından
Ders aralarında habersizce yapılan aramalardan
Hiçbir yerimizde (kalbimiz hariç) olmadığı halde yaramız
Sökülen ayakkabımızı gururla dikti de anneciğimiz
Yoksulluğun günden güne büyüyen deliğine
Denk gelmeyecekti o günlerde hiçbir yamamız

Utandık,

Zaman zaman lastik çizmelerimizden,silik defterlerden
Sümerbankın pazenleri ve patiskaları dillenirdi sırtımızda
Kömür tozundan tezek yaparken öğrendik kışın karalığını
Akdenizin koynunda ısınınca ellerimiz zamanla
Bizi terk eden şehri de unutturacaktık hafızamıza
Yoksulluğun utanç olmadığını babamızla öğrenecektik

Umuttuk,

Beyaz bir tülbentin mavi boncukları kadardık
Hastalanmadan geçirdiğimiz her kışa bahardık
Sobamızda çıtırdayan kayısı çekirdeğinden ala
Tavuk kırıntısıysa soframızdaki o gün bayram
Ah annemizin tebessümü ahh babamız evde
Vallahi bugün bayram billahi o gün bayram

Tutunduk,

Eylülün saçlarından akdenizin sarp yamaçlarına
Çocukluğumuzun yutkunmasıydı umutlarımız
Şehrimiz terk ederken bizi eprimiş bir kamyon şarkısında
Veda etmeyi bilemeyecek kadar uykuluydu masalımız
Bütün acılarını beydağına sadaka verir gibi savuran
Ağlamayan ve uyumayan tek daldı anamız
......

malatya,ikibinon