Çocukluğumun Son Beş Dakikası

Çocukluğumun son beş dakikasındayım,
17 yıl 11 ay 29 gün 23 saat 55 dakikalık hayatımda,

Bana hep yap dediler,
Kendi istediklerini yaptırdılar,
Nedenini sordum cevap vermediler,
Kendi isteğimi yapınca kızdılar.

Bana hep çalış dediler,
İki kağıtta birkaç kelime ezberlemeyi,
Çalışmak diye yurturdular,
O kelimelerin hepsi onlar içindi,
Kendim için çalışınca kızdılar.

Bana hep öğren dediler,
Dört duvar uzunca bir binada,
Bahçesinin etrafı tel örgülerle örülü bir yerde,
İstemesemde gönderildiğim bir yerde,
Bana bir şeyler öğrettiler,
Ne işime yarayacak diye sordum,
Kendilerinin bile inanmadığı cevaplar verdiler,
Kendim için öğrenmek istediklerime saçma, gereksiz, boş dediler, kızdılar.

Ömrümde bir şey öğrendiysem,
Bana kızan, bağıran ve bir şeyler için zorlayanlara asla inanmamak,
Doğru deseler bile kendi inandığına devam etmek,
Yanlış olsan bile, düşmek ve tekrar düşmemek için kalkmak,
Altın kafeste büyüyen kuş,
Kapısı açıldığında gökyüzünden korkar.
Çünkü kanatlarını hiç denememiştir.
Ama özgürlük için kanat çırpanlar,
Yere çakılıp kanasa da,
Sonunda göğe ait olmayı öğrenir.