Çocukluğumun Pınarından Şiiri - Figen Güler

Gözlerin göğe kafa tutan mavi;
Buradayım, ben varım, der gibi.
Griye dönerken dünyanın rengi,
Sen hâlâ kankam, kır çiçeği gibi.

Bu yürek seni hep sevgiyle bildi.
Biz gülerken dünya ne zaman körleşti?
Söyle bakalım, kankacığım Pınar:
İnsan nasıl çocuk kalır, büyürken bu kadar?

Adın gibi berrak, duru bir can …
Ne zaman dara düşsem, oldun bir liman.
Kalbimde bir köşe var, hep sana ayrılan;
Kopup geldin çocukluğumun Pınar’ından.