Çocukluğumun Öyküsü Şiiri - Bahar Tütüncü

Daha çok küçük yaşımda,
Yalnız kaldım hayatta.
Eş, dost, akraba,
Belki hepsi yanımda.
Yanlız kaldım,bu kalabalıkta.

Konuşmaya gelince,
İnsanlar çok atıp tutuyor.
Harekete gelince,
Herkes geri duruyor.

Tek başıma ayakta durmayı,
Çok zorluklarla öğrendim.
Güven timsali babamı,
Küçük yaşta kaybettim.

Dolup taşan evimiz,
Yavaş yavaş boşaldı.
İnsanlar türlü bahanelerle,
Teker teker uzaklaştı.

Evin direği gidince,
Temel hepten sarsılıyor.
Acıyarak bakan gözler,
Beni fazlasıyla üzüyor.

Bu gün seviyorum,seviliyorum.
Dostlarım tarafından aranıyorum.
Beni görünce gözlerindeki ışığı,
Hiç bir şeye değişmiyorum.
Kedileri,köpekleri,kuşları
Hepsini çok seviyorum.
Betonların arasında filiz veren bitkinin,
Azmine hayran kalıyorum.
Annemin bana verdiği desteği,
Asla unutmuyorum.....