Çocukluğumun evleri

sanki,
trenlerin kalabalığı
çocukluğumun evleri.
hep rüzgar çıkacakmış
gibi.
iç içe ve
omuz omuza
aynı türküleri okudu
dudaklarımız
birlikte yaşamışız.

çocukluk arkadaşlarım
kanı çekilmiş çehreli.
çaresizlik
yokluk
dünyadan habersizlik
aileleri.

yeryüzünün,
hüzün kalbi evler
evlerimiz.
bir yalnızlık çemberidir
ezanlarla uyanırdık
yine ezanlarla yaşardık
gün boyu geçmez
canlılık..
sofralara geldiğimiz
akşamlar ,
sokakları tenhaydı
evlerin.
güneş devrilir devrilmez.

hiçbir ayna
bizi
mutlu gösteremedi.
oyunlarımız kaldı sadece
sokakları taş döşeli
evlerin önünde.
yağmurlara çivilendiğimiz
günlerdi
sevinçlerimiz.
ve bayramlar
kandil gecelerimiz
ve,
tok kaldığımız düğünler.

oynar durur hala içimde
çocukluğum.
dar sokakları taşlı
birbirine yaslı evler
toz-topraklı çocuklar
arasında
gökyüzü kadar ses içinde
kalmışlığım.
işte,
şehir biçse de
tüm geçmişi.
değiştirse de
yaşadığım mahalleyi
değişmeyecek ben de
çocukluğumun evleri..

Mustafa kaya
03.02.2006 / istanbul