Çocukluğum Şiiri - Hamza Mamaş

Hep düştüğümü hatırlıyorum.
Ağladığımı…
Yokuş aşağı düşerken,
Taşlardan kaydığımı.
Ark yolun başında,
Kimsenin elimden tutmadığını,
İnsan azmanlarının “kendi düşen ağlamaz” diye mırıldandığını hatırlıyorum.

Çocuk oluşumu hatırlıyorum sonra…
Minicik ellerimle ellerini saramayışımı,
Yürürken paytaklığımı,
Çocuk olsam da adamlığımı hatırlıyorum.

Onca olanlara,
Sayısız ölenlere rağmen uslanmayanları hatırlıyorum.
Hiç gülemeyişimizi.
Hatırı sayılmaz dünyada,
Hatırlanmayışımızı hatırlıyorum.

Bektaş dayı’yı hatırlıyorum.
Zeynel herifi,
Kezik bektaşı,
Sele bekiri hatırlıyorum.
Sanırım bende sona geliyorum.

Beni ve sekiz kardeşi hatırlıyorum sonra.
Dokuz yetimi, dokuz acıyı ve dokuz sahipsizi.
Yalın ayak halim geliyor gözümün önüne,
Yırtık, eski elbiseleri anımsıyorum.
Senin temsil ettiğin yetimlik canlanıyor gözlerimde.
En yakının sahip çıkmayışı,
“cebbar cebbar bir ayağında lastik yok, bir ayağında var.” Deyişi çınlıyor kulaklarımda.

Sonra imtihan sırrı geliyor aklıma.
Cennetin dokuz kapısının kapandığını duyuyorum.
Ya Rab!
Şimdi büyümüş ellerimle sana yakarıyorum.
Düştüğüm yerden kaldır beni ve kardeşlerimi.
Günahkarlar güruhundan ayır , tut ellerimi.