Çocukluğumu Hatırlat Bana

ne garip!
çocukluğumu anımsamıyorum
yoksa ben hiç çocuk olmadım mı anne?
neden tebessümlerin yabancısıyım
hiç mi yüzüme gülen olmadı anne?

anne söyle n’olursun
kimler girdi rüyalarıma
neyi unuttum o günlere ait olan
o gecekondunun eşiğinde
unuttuğum çocukluğum
ve bana ait olan ne varsa anne?

kimse dilimi anlamıyor anne
söylediğim her söz ölümüme sebep
sövülmeme, sürülmeme
ihanetler içinde boğulmuş çığlıklarım
ve alnımı koyduğum toprak
bereketten kesik
yılanlar söz verir olmuş serçe kuşuna
o sinsi ihanetiyle
güvercinler uçuşacakmış gökyüzünde
elinde dağ gülleriyle
çocuklar koşacakmış özgürlüğe
o küçük kızın saçlarındaki güller
solmayacakmış artık
doğru mu anne?
burası çok karanlık anne
paslanmış ranzam buz kesilmiş
ölümün sıcak nefesi ensemde
anne n’olursun
uzat elini
al beni bu karanlıklardan
al götür beni bu yerlerden
uzaklara çok uzaklara
kimse uykularımı bölmesin artık
uyumak istiyorum anne
sahi…
ben küçükken de böyle miydim anne
yani hep böyle kaçar mıydım
anne n’olursun

çocukluğumu hatırlat bana
çaldırdığım çocukluğumu