Çocukluğum Şiiri - Muhammed Taşbaşı

Ben bir pazar akşamının hatırasıyla büyüdüm
Saat dokuza geliyordu
Güzelce yıkanmış kıyafetlerim sobanın üzerine asılırdı
Hem kıyafetlerim kurusun
Hem de çocuk banyo yapacak diye sobayı yakardı annem
O sıralarda annem yıkıyor saçlarımı
Zaten bizim evde her işi annem yapıyor
Bir gece ödevim mi yetişmiyor
Tek başıma uykusuz kalmıyorum
Sanki kırka vurmuş ateşim öyle bekliyor tepemde
Sen niye uykusuz kaldın be kadın
Bu başarısız öğrenci demeye bin şahit olan çocuk için mi
Ulan bendeki de eşeklik
Hep son gece mi hatırlanır anlamsız el işi ödevleri
Her şeye rağmen yine de elim boş gitmezdim okula
İki tane canımdan abim var sonuçta
Bakarlardı saat on bire geliyor
Gündüzleri koltuğumuz gece olunca
Kraliyet yatağımızın ortası boş kalacak
Hemen biri makası diğeri renkli kağıtları alırdı eline
Sanki zaman dururdu
Uyku saatini televizyondaki anlamsız dizinin bitmesi belirlemezdi
Ne zaman renkli kağıtlar kesilir birbirine yapıştırılır düz olanlar
halının altına konur
İşte o zaman gelirdi uyku saati
Ama yine de bitmek bitmezdi dertlerim
O kadar uğraşmışım kağıtları tutmaya
Hem zaten çekinerek yedim akşam yemeğini
Annem gözlerime bakarak anlardı halimi
Ye yemeğini de bakarız derdi
Maden bu kadar umursuyordum
Neden son geceye bırakıyorum şu anlamsız el işi ödevlerini hâlâ
bilmiyorum
Tam her şey toplanır onu yerine koy şunu geri götür denirdi bana
Geri salona döndüğümde üç yarım ekmek hazır olurdu
Sobanın önünde toplanır bir daha böyle yapma diye öğütler
verilirdi
Bir daha böyle yapmayacağım diye söz verirdim bende
Bir sonraki pazara kadar da tutardım sözümü