Çocukluğum Şiiri - Barış Kul

Toprak damlarda yaşama çabasıydı Babamın bize bıraktığı,
bu yüzden yüksek binalar uzakmı uzak alçaklara.

Her defasında düşecek gibi olur umutlarım, kat kat ve yüksek bakışlar gözler beni.
Ayakkabımın başparmağıma dar geldiği küçük adımlar hızımı kesti.

Ayakkabıdan taşan çok parmaklar sayarım, ayakkabı delik, cep delik, çorap delik.
Komşudan kalma yamalı pantolon terbiye eder mi adamı, eder.

Yırtık gözükmesin diye birleştirdiğimiz, uzatamadığımız bacaklarımız öyle kısa kaldı büyüklerin hürmetine.
Bu yüzden cemaatin en sonuna oturur, en arkasından yürür, en son sözü biz alırız.

Leğendi bizim banyo, çalımız.
Soğan filesi liflerken narin tenini, yüreği temizler, hayayı temizler, mayayı temizlerdi.
Bu yüzden sokaklarda kirli kıyafetli insanlar, boyacılar, mendil satan çocuklar ve çöpçünün elleri ah o elleri öpülesi elleri bize ap ak kar gibidir bizi anlatır her biri.

Kahvaltı yapmadan okula yol alan, aç kaldığı için fırından ekmek çalan ve dayak yemesin diye Anasına yalan üstüne yalan söyleyen çocuklardık.
Bu yüzden ekmek kırıntıları kutsal bir yapı ve damakta hep kalmıştır eşsiz tadı.

Maviye aşık olabilirsin, bir güvercin habercin olur kanat açar, ve kanat çarpar uzaklara, sonra türbülanslı bir yolculuktur sonraki adımlar. Gider de gider.
BARIŞ KUL