Çocukluğum Şiiri - Ali Yurdakul

Ne ceketimiz, paltomuz vardı,
ne de ayağımızda ayakkabı ya da bot.
O kış rüzgarında camımız titrer, ıslık çalardı kapımız.
Susun derdi babam,
radyoda "Akşam Haberleri" dediğinde.
O zamanlar orta dalga Çukurova radyosunda pazar gecesi radyo tiyatrosu, sabah okula veya işe giderken de sabah proğramıydı hayallerimiz.
Teneke sobamız yanardı,
bizim kışlarımız portakal kabuğu, yanık ekmek kokardı.
Oyunlara pek katılmaz, yenmek veya yenilmekten hoşlanmazdım.
Bilyalı araba yapar, bisiklete çevirirdim.
Matematik’ten hoşlanmıyor, sosyal bilgiler, türkçe derslerinden zevk alıyor, her gün kütüphaneden aldığım bir Kemalettin Tuğcu kitabı okuyordum.
Tommiks çizgi romanını türkçe kitabının arasında okurduk.
Top oynamayı severdim ama kardeşimin sayesinde oynayabilirdim ancak.
O zamanlar bir çift ayakkabımız vardı,
eskimesinler diye bir sebep aranırdı, zaten lastik ve her yeri yamalı.
Yerli malı haftası olurdu okullarda, muz’u ilk kez orda gördüm.
Biz bulgur aşıyla büyüdük, yanında eksildikçe su kattığımız ayran veya nar ekşisinden yapılan içecekle.
Yaz tatillerinde ya köye keçi gütmeye, ya da bir sanayiye çırak verilirdik,
boğaz tokluğuna…!
Ustaların hizmetini görmek, yediklerinden bir lokma almak büyük bişeydi bence,
Büyük gururdu Cumartesi günleri haftalığımızı babamıza vermek.
Sanayi lokantasından yendiğim ilk kuru fasulyeyi hiç unutmam, tek kuşbaşını son lokmaya saklamıştım.
O zamanlar para kazanan çocuk adam sayılırdı.
Ramazan bayramı neyse de
Kurban bayramında içimiz sızlar,
et beklerdik kurban kesenlerden,
el öperken titrerdi dudağımız.
Zaten babam da yine işine giderdi mecburen,
yani bayram hiç uğramazdı bize.
Ne başımızı okşayan bir el vardı,
ne elimizden tutan.
Teneke sobamız yanardı ya, çok şükür,
portakal ve yanık ekmek kokardı evimiz.