Çocukluğum Şiiri - Yunus Çelik

Emekleyerek gelebildiğim,
Basmakları sayısı belirsiz merdiven,
Uzayıp giden önümde,
Boşluğa dayalı öylece durmakta.

Ayakta durmayı öğrendiğimde tutunabildim,
Merdivenin ilk basamağına.
Gözlerimde masum bakışlar,
Yanaklarıma süzülen yaşlar,
Yürekleri parçalayan ağlamalarım,
Boğazıma düğümlenen hıçkırıklarım.

Sanmayın yaşanmış bütün acılar bendedir.
Minik omuzlarıma bırakılmıştır,
Yarım kalmış aşkların ayrılık acıları.
Bakışları yollarda mıhlı,
Senelerce bekleyen vefalı sevgililerin,
Sıra dağlar gibi uzayıp giden,
Bitmeyen özlemleri.

Bakışlarım misafiridir.
Sokakları dolduran cıvıltıları,
Akşam kızıllığını yırtan,
Gün bitiminden habersiz
Neşeli şarkıların eşlik ettiği,
Akranlarımın oyunlarına.

Hayaller kuramadan,
Umutlar besleyemeden geçen yıllarım.
Ah zavallı çocukluğum,
Ardından acılı ağıtlar yaktığım yıllarım,
Hatırladıkça yüreğimi burkan sefaletim,
Yokluk ve çaresizlikle bükülen başım,
İçimde dolduramadığım boşluk,
Yıllardır kanayan yaram.

(20/12/2006)