Çocukluğu öldürmek Şiiri - Cevat Çeştepe

çocukluğumun dumanı tütüyor hala başımda.
düşen yıldızlardan dilek tutuyorum.
pişmanlıklarımın adını koyamadım
düşlerimden çıkarıp da.

kalbimi dört duvara asıyorum,
dörtle parçalayıp.
yani, yeni yetmeyim sizin anlayacağınız.
onun için dar geliyor parmaklarım
dans ettiğim meydanlara.

bu nasıl çocukluksa,
kehribar taşlı tespihimin imamesinde
doğuruyorum delikanlılığımı,
kağıt bebeklerle süsleyeceğim
bir düğünün gecesinde.

ama siz, ne olur korkmayın benden.
karanlık değilim; şiirim sadece.
yağmur sofrasında bulut da dersiniz
isterseniz.
güler geçersiniz.