Çocukların Üşüme Vakti Şiiri - Hüdai Ülker

Dağların sokaklarını kömür dumanı sardığında
Çocukların üşüme vakti gelmiş demektir
Aşktan önce ekmek başımızı döndürürdü
Gönlümde acı bir sevda bıraktı o günler
Astarı ve yüzü sorgulanacak bir hayattı bizimkisi
Sefaletin saldırısı siyahla birlikte gelirdi
Ve çocuklar karanlıkta bir büyücü ararlardı
Çünkü onlar fırtına saatlerinde kimsesiz kalırlar
Üşüme vakti gelse bile
Titremeyi yemekten sonraya bırakırlardı
Toprak yolda yaşamak sonu gelmez bir maceraydı
Boğazımda çağla badem ekşisi
Çantamda leblebi tozu yarım gevrek
Orada toprağın yoldan kalktığı yerlerde
Hasret ve sebep serpilirdi zamana
Elde avuçta yok derlerdi yüreğim sızlardı
Bıçak çizgileriyle yoğrulmuş bir yaşama tutunurduk
Fabrikalar mağazlar kızgın güneş kan ve ter
Ölümüne yorgunluk mendilde kan lekesi
Hastane önünde incir ağacı bile tozludur
Dayanmak ve üşümemek
Bu en büyük yasaydı toprak yollarda
Bir kahraman gelip bizi kurtarmayacaktı
Ve hiç kimse saçlarımızı taramayacaktı
Kendi ellerimiz olmasaydı çocuklar üşüyecekti