Caz Rüzgarı Şiiri - Hüdai Ülker

Bezgin karanlığımda sokaklarımdan atlılar geçer
gölgeleri parçalayan nal sesleri
serinleyen cildimden coğrafyalar çıkarıyor
bir silah sallanır sırrıma doğru, temkinliyim
mahmuzların parıltısına kandığım görülmemiştir
nicedir kemikleşmiş bir adresle uğraşıyorum
unutulan ne varsa
donmuş bahçelerde karşıma çıkıyor
şarkılar ve taşlı yollardır bir semti büyüten
yokuşları tırmanırken ince bir ceket gibiyim
başımın altında üşüyen omuzlarım,
ayaklarımın üzerinde güçlü bacaklarım bulunur
el değmemiş mevsimlerdir yüzüme suları serpiştiren
su geçiren bir yağmurluk gibiyim, saygılıyım o yıllara
kasımpatılar, kiremitler
ve atın yelesinde uçan öpüşmelerim
yeniden başlamalı yokuşlara tırmanışım
genç kızların tütün zamanlarında
ağız dolusu şiirler söylenmeli, çünkü onlar
dolmuş pencerelerinde çocuk kalanlardır
o sokaklar başına buyruk yaşayarak uzadılar
elimdeki sararmış dosyalar kurutuyor yokuşları
sakallarım gibi sabırsızım artık
dar sokakların sonsuzluğuna uzuyorum
tohumun kutsallığı vahşetin namlusuna aşık değildir
zalim bir kahkahanın karanlığıdır kuşların ağzını yakan
oysa benim,
bir tarla kuşunun en derin yerinde dinlendiğim olmuştur
kızgın demirler karışır günlerime
zalim bir kahkahanın karanlığına düşüyorum
yağmur bastırsın artık
kuşların ağzı yandı ve o aşk gitti oralardan.