Çocukları Öldüren Çağdan Utanıyorum!

Çocukları öldüren bir çağa isyanımdır
Nerede bir çocuk ölse yanan benim bağrımdır
Çocukların her gün öldürüldüğü bir dünyadan
İnsanlığın kör sağır olduğu bir çağdan utanıyorum.

Her gün bombalar yağıyor,
ağır silahlarla masum çocuklar katlediliyor
Öfkem içimi kemiriyor,
kokuşmuş kirli bu çağa kinleniyorum

Günahsız çocukların çığlıkları yürekleri yakıyor
Günahsız masum çocuklar Cennet kokuyor
Minicik bedenler babaların kucağında ölüyor
Kulakları olup da duymamazlıktan gelen bu çağdan iğreniyorum

İnsanlık bu değil
Artık insanlıktan utanıyorum
Kadınlar, çocuklar yanarak can veriyor
Gördüğü halde görmemezlikten gelen bu çağa öfkeleniyorum

Her gün namlunun ucunda bir çocuk
Fotoğraflar yayılıyor, parçalanmış bedenleri
İnsanım diyenlerin bu acıya nasıl dayanır yürekleri
Vicdanları olup da ama hissetmeyen bu çağa tükürüyorum

Kitap da yazılı, bu bir emir
Öldürmeyeceksin, günahı kebir
Çocuklar masum herkes bilir
Kutsal kitaba inanıp ama kitabı tahrip eden
bir çağı lanetliyorum

Çocukların dili, rengi bir
Ayrım yok acısı hepsi bir
Hangi günahtan dolayı öldürdün
Sorulacak elbet bir bir
Yeryüzünün çocuklarına
ayrım yapan bir çağdan utanıyorum

Çocuklar gelecek
Çocuklar umut
Bırakın uçurtmalara eşlik etsin bulut
Gök maviyi kirletip geleceği yok eden bir çağdan tiksiniyorum

Haykır avazın çıktığı kadar
Ölmesin masum canlar
Yetmezse gücün
öyleyse haykır
duysun bütün insanlar
bütün olup bitenlere dilsiz kalan bu çağdan utanıyorum

E.B/2024