Çocuklara Dokunmayım Şiiri - Ahmet Gökboğa

Ogün sokak çok kalabalıktı hepimiz onu bekliyorduk
Ve erdal sokağın başında göründü elinde silahı vardı
Yavaş yavaş yanımıza yaklaştı
Şöyle bir etrafına bakındı
O kalabalığın içinde silahını benim bağrıma doğrultup bir müddet öylece durdu
Herkes susmuş merakla bekliyordu
sonra birdenbire ateş etti
Ve erdalın tetiği çekmesiyle halamın bağırdığı bir oldu
Oğlum erdal yürü eve bakim bi
deden sana o tüfeği çocukları korkutsun diyemi getirdi
Sonra akşam olunca ailecek halamgile gittik
Erdalın dedesi hacıdan gelmiş
misafirlere hurma zemzem gibi şeyler ikram ettiler
bizede oyuncaklar dağıttılar
ben onların hiçbirinden istemedim
çocukluk bu ya ben erdalın tüfekten istedim
sebabini bilmiyorum ama bana o tüfekten vermediler
işte ogece çok ağladım
belkide göz pınarlarım ozamanmı kurudu bilemiyorm
çünkü o tüfeği okadar çok okadar çok istiyordum ki
o arzunun içimi kavurduğunu hatırladıkça hala yüreğim yanıyor
Şimdi yüz dükkan dolusu silahım olsa
İçimdeki o arzuyu dolduramıyor ve o ateşi söndüremiyor
Şimdi anlıyorum
demek öyle büyük bir aşkla istemişim ki
Kendimi silahlarla doldurulmuş bir bir dünyanın tam ortasında buldum
Belki o arzudan o istekten değil
Ama buna sebep olduğu için
Dünyadaki bütün silahlardan nefret ediyorum