Çocuklar Şiiri - Fırat Çalışkan

Kalabalıkların içinde sessiz bir feryad var
Hiç bir zaman duyulmayan veya duyulupta kulak asılmayan
Kimi mendil satıyor,
Kimi ayakkabı boyuyor
Her biri yaşamın eteğinin bir ucundan tutmuş
Ve acımasız hayatın rüzgarıyla savruluyor
Bilyelerini hiç bilmedikleri bir sandığa kilitmişler
tıpkı umutları gibi
Uçurtmalarını gökyüzünün maviliklerine bağlamışlar
tıpkı sevinçleri gibi
Kiminin yüzü trafik ışıklarının lambalarına bağlı bir şekilde gah gülüyor, gah üzülüyor
Kimileri de sattıkları mendile umutsuzluğun ve çaresizliğin resmini çiziyor
Küçük bedenlerine büyük bir yük yükleniyor
Yani onlar hayatı sokakta tanıyor
Bazısı, vicdansızlığın ve kibirliğin bulaştığı arabaların camını silerken çabucak Hiç düşünmüyorlar düşlenmesi gereken sevinçlerini
Hiç biri kuramıyor hayalini ve gelecek güzel günlerini
gerçekten onlara o kadar uzakmıydı herşey
yoksa, bu dengesiz dünyada untulmuşlarmıydı
Çirkefleşmiş ayakkabılara yüreğinin boyasını sürüyor
Ve gözbebeklerinin ışıltısını görene kadar parlatıyor
yinede onlar hiç bir gün yılmıyorlar
Gelecek güzel günler ve sevgi dolu bir yaşam için
Her sabaha yeni bir umutla gözlerini açıyorlar
Ve galiba onlar çocuklar!