Çocukken Ben Şiiri - Ayten Özgün

Zaman ötesinde bir küçük dünyam vardı
Herkes birbirine sevgi ile bakardı
Büyüklere saygıda kusur etmezdik
Büyüklerde küçüklere sevgi ile bakardı
İzinsiz hiç bir işe el uzatmazdık
Dünya toz pembeydi gözümde gam tasa yoktu
Evcilik oynardık neşe içinde
Gazoz kapaklarından bardak
Dut yapraklarından tabak yapardık
Oyuncak yoktu bez bebeklerle oynardık
Gazeteleri sıkar top yapar istop oynardık
Nasıl da mutluyduk biz bu durumdan
Kimse mızıkçılık yapmaz küfür günah etmezdi
Benim dünyam başkaydı şimdi ki dünyadan
İnsanlar kavga etmezdi savaşta yoktu
İmzaya gerek yok sözler senetti
Selam her kapıyı açan biletti
Nefret kin bilmezdik böyle değildik
Akşam olur babam eve gelince
Beni kucağına alır sever okşardı
Atlardım üstüne sırtına binerdim
Benim atım olurdu odada gezdirirdi
Karabiberim top top şekerim diye severdi
Annem saçlarımı okşar koklar öperdi
El bebek gül bebektim
Dedemin dizlerinde zıplardım
Bin bir gece masalları ile uyurdum
Milli kupa gibi elden ele gezerdim
Üç tekerlekli bisiklete binerdim
Biz en ufak şeylerden mutlu olurduk
Ben neredeydim harikalar ülkesinde mi
Yoksa gördüklerim bir rüyamıydı
Kim isterdi’ki böyle rüyadan uyanmak .
Harikalar ülkesi düşlerde kaldı.
Dertten kederden uzakta’ki dünyam ,
Birden karardı öylece şaşa kaldım .
Bir zamanların sevecen amcalar ve teyzelerin yerini.
Kimliği belirsiz kişiler aldı
Yüzene gülüp arkandan kuyunu kazan
Maskeli insanlara dönüştü
Herkes birbirine düşman kesildi
Ne haya ne edep ne iman kaldı
Ne saygı kaldı ne sevgi kaldı
Benim dünyamda bunlar barınamazdı
Taşlaştı yürekler sevgiden yoksun
Ne var ki artık ben eski ben değilim
Keşke zamanı geri almak mümkün olsaydı
Duygularım umutlarım hislerim depreşti
Bu eller bu ayaklar san ki benim değiller
Kuş gibiydim seke seke yürürdüm
Şimdi omuzlarımda bir ton yük varmış gibi
Taşıyamaz oldu ayaklarım bedenimi
Gözlerimin şekli bakışlarım değişti
Kabul etmesem de bunun adı yaşlılık
Ben artık eski ben değilim
Yeniden çocuk olabilseydim
Mümkün olsaydı da değişebilseydik evreni