Çocukken Şiiri - Yasin İzgi

Küçük bir çocukken,
Koca bir adamdım aslında...
Dostların yerinde yitenler oldu...
Oyuncakların yerinde kalem ve kâğıt...
Ve koskocaman bir adamım şimdi...
İçimde hala büyümeyen o çocuk.

Bir saat vardı küçükken
Duvara asili, kolları sallanan
Önünde iki sandalyeli bir masa
Bir de eski püskü minderleri

Evin kedisi çıkardı pencereye
Sokaktan geleni geceni seyretmeye
Uzanırdı boylu boyunca eşiğe
Tatlı uykusuna dalmaya

Gürül gürül yanan sobanın
Üzerinde tüten bir çaydanlık
Yanına asili bir havlu
Arkasında sıra bekleyen odunlar

Hele bir de hava ayaza vurdu mu
Yatardık yorgan döşek yanına
Çizgili pijamalarla
Dalardık uykuya

O zamanlar ne zaman vardı
Ne de mekân
Çocuktuk ya; günler geçerdi
Mızıkayla, topla

Bir sedir vardı
Cumbalı balkonun kıyısında
Yaşlıların oturup da telveli
Kahvelerini içip nasihat ettikleri
Komşuların gelip dantel ördükleri

Eski tahta kapı gıcırdardı
Akşamları sokakta dolasan
Sütçüden bir tas dolusu almak için
Her açıldığında

Ninem anlatırdı
Dedemin yaptıklarını
Uyumaya gönderilmeden önce
Demir örgülü penceresi olan odada

Uyku tutmazdı istemeden gidince
Bir hayal kurardım
Hani buyusemde büyük bir adam olsam diye
Simdiyse donup bakıyorum eskiye
Düşünüyorum, keşke çocuk olsam diye