Çocukcaydı boşver... Şiiri - Tevfik Pekel

Bugün; çocukca bir şey yaptım,
Ve çocukluğunun geçtiği sokağa gittim.
Hani şu; balkonunda oyunlar oynadığın,
Belkide oyuncaklarını aşağıya attığın.
Merdivenlerinden,koşuşturarak inip çıktığın.
Arasıra bahçesinde düşüp,belki dizlerini yaraladığın.
Boncuk mavisi gözyaşlarınla,yine de koştuğun.
Yağmurlar yağarken; kızıp,küstüğün.
Belkide; pencereden damlacıkları seyrettiğin.
Her akşam; kapıların önünde bekleyip,
İşten dönecek babacığını karşıladığın.
Belkide; köşebaşındaki bakkaldan,
Ablanla şekerler ve cikletler aldığın.
Akşamın karanlığına aldırmadan,
Sokakta oyunlar oynarken,
Anneciğinin seni çağırmasına kızıp,
Avaz avaz çığlıklar attığın.
Belkide; çocuk kalmayı çok istediğin halde,
Asla başaramayacağın sokakta...
Uzunkuyu sokak,10 numara da!
Sokağa bakan pencerede;
Bir saksı duruyordu,içi boş!
Zamanla aşınmış,üzerinde kırıklar oluşmuş.
Bahçede; hala direnen bir begonvil,
Artık solmaya yüz tutmuş.
Kuğu rengi duvarları,
Sonbahar rengine dönüşmüş.
Yer yer sıvaları da dökülmüş.
Duvarda hala asılıydı,
'' 10 '' numara...
Takılmışken gözlerim; ayaküstü hayale,
Küçük bir kızçocuğu beliriverdi karşımda.
Kumral,kısa kesimliydi dalgalı saçları.
Derinlerden bakıyordu,deniz rengi gözleri.
Gülücükler dağıtarak...
Mavi boyalı trabzanları tutuyordu,
Pamuk rengi yumuk elleri.
Gözlerime kilitlendi,gülen gözleri.
Gülümsedim,
Göz kırptım,nasılsın? gibilerden...
Durgunlaştı bakışları birden,
Çatıldı yay misali kaşları hafiften.
Deniz buğusu oluverdi gözleri,sanki ağlamaklı.
İçini çekti derin derin,büzülen dudaklarıyla.
Sakın dedim!
Sakın ağlama küçüğüm.
Hep söylerim sana,
Biliyorsun dayanamam ki ağlamana.
Her zaman; gülümsemeni istiyorum, O kadar!
Üzülme küçüğüm; bak gidiyorum işte,
Bir kez daha.
Anladım; istemiyorsun beni,
Hayalimde bile...
Fakat,bilmeni istiyorum.
Bu gidişlerimin sonu olmayacak,bitmeyecek de!
Sana,dönüşlerimin olamadığı gibi...
Neyse; boşver be deniz gözlüm,
Çocukcaydı zaten bu hayalim de.
Her zaman saf,
Her zaman tertemiz,
Daima çocukca...

Bodrum,Mayıs 2002