Çocukça Aşk.. Şiiri - Melike Temur

Şimdiki çocuklar gibi değildi benim çocukluğum. Deyim yerindeyse bu kadar bilmiş değildik biz.

Yeni nesilin tv ve internetle daha çok küçükken tanışmaları belki de bu kadar zeki olmalarının en önemli sebebi. Bebekken yuvaya başlamaları, ailelerin çocuklarının geleceklerinin çerçevesini oluşturmak için ilk adımları. Çok güzel çocuk kreşleriyle dolu her yer. Onları yatkın oldukları meslekler için büyütüyorlar ve en güzel şekilde eğitiyorlar.

Şimdi sevgili olmak için büyümek gerekmiyor. Yaş 3 olunca başlıyor aşklar… Daha doğru düzgün konuşmayı bilmeyen çocuklar bile aşkı biliyorlar. Ben Ege’ye aşığım, Aslı Mert’i seviyor, Cem Elif’le çıkıyor diyebiliyorlar. Kimine göre aşk bir şeyleri paylaşmak, kimine göreyse çikolata ve şekerden ibaret…

Çocuklar işte, dünyanın en masum varlıkları. En temiz duygularıyla aşık oluyorlar, hiç art niyet beslemeden. Belki de biraz anne ve babalarından gördüklerini yuvadaki arkadaşlarıyla yaşamak istediklerinden. Kim bilebilir ki çocuk işte… Aslında biz büyüklerin biraz şu ‘küçülen büyükleri’ gözlemleyip onlardan bir şeyler öğrenmemiz gerekiyor.

Mesela aşkı… Çıkarsız olduğunu… Değerli olduğunu… Böyle yaşandığında ne kadar güzel olduğunu… Onlar için aşk; sevgilinin, iki parçası kalan çikolatasını paylaşmaksa, elinden tutup oyunlar oynamaksa, en çok sevdiği oyuncağını gözünü kırpmadan vermekse, aşkı çocukça yaşamak böyle güzelse; ya ben çocuk olayım ya da yaşayacağım aşkı çocukça yaşayayım ve hiç yaşlanmayayım…

[Denemeler 1..]