Çocuk, Zaman ve Ter Şiiri - Hüdai Ülker

Yıllardır,
zamanın güçlü omuzlarına karşı mücadele ediyorum.
Ter kokulu duvarlara yapışmış masallarım vardı çocukken.
Rıhtımın kahkahalarını duyardım,
tuzlanırdı bacaklarım.
Zaman, sevginin döküldüğü yerdir aslında
ve yalnızlık terin tuza dönüşümüdür.

Bir yalıçapkını öperdi yalnızlığı
ve en çok ona yakışırdı,
havada zamanı durdurmak.
Susamış sarı vakitlerde
ürperirdim bu şehirde.
Kuşlar aynı hizada uçardı,
ben sevinç duyardım.

Çocukluğumda ayaklarım çoğalırdı aniden.
Gökyüzü mecbur kalırdı ve şafkat gösterirdi,
sanrılı akşamların eskimiş güneşinde,
Yok pahasına satardım tuzlarımı,
yalnızlığımı çağırırdım,
Gece eski bir yorganla gelirdi,
umutlarım üşürdü.