Çocuk yaşta evlilikler Şiiri - Mehmet Halil

Niye bir anne, bir baba olacak durumda değilken, çocuk peydahlamak için evlendirirler hiç sormayız. Düşünecek olgunluğu istemezler bizde, önce anne ve babalar kendi uzantıları olarak bakarlar çocuklara, kişiliklerini giyinmesine izin vermezler… Kuran kursları… Sonra okullarda başlarlar daha tül halindeki kişiliklerimizden bizi soymaya, daha sonra soymaya devam ederler kışlalarda, kadınlar içinse gelin oldukları evlerde devam eder. Camiler dolup taşar. Kişiliksizlik en büyük referansımızdır, iş bulmada, terfi etmede, üst düzey bürokrat olmada… En büyük övüncümüzdür ‘asker millet’ oluşumuz. Beyinler donmuş, dondurulmuş, kurabiye gibi pazarlanır. Bu serbest piyasa kuralıdır. Alışkanlık yapmış, ezberlenmiş… Yaşlandıkça kemikleşmiş… Emekli olmuşuz, yapılacak fazla bir şey kalmamış, anılarımızla övünürüz, anılar için hep geriye baktığımızdan güdüldüğümüzü değil güttüğümüzü zannederiz… Çocuklara torunlar gürül gürül anlatırız. Ayağımızın altından kayan zeminin farkında olmayız. On bin lira borçla aldığımız nöbeti 100 bin lira borçla devrettiğimizin farkında olmadan, eseriz, gürleriz… Dünyamız ufuklarla sınırlı ama, konuşurken dünya avuçlarımızda gibidir. Çocuklarımız da bizden farksız yetişmez böylece, Neden işsiziz, neden okumaya, evlenmeye paramız olmaz? Babalarının emekli maaşını yemeye alıştıkları için akıllarına bile gelmez… Başkalarına yaslanarak yaşamaya alıştık… Tek tek kendi ayakları üstünde durmayı öğrenenler alınması. İstisnalar kaideyi bozmaz. Genelleme yapıyoruz. Yüzde yetmişe hitap ediyoruz… Sitem böyle memnun…