Zeytin gözlerinde,
Acılar yola düşmüş.
Süt kokan alnına,
Derin çizgiler çekmişler...
Önünde ak kefen,
Kefenin içinde baban,
Onunla ölmüşsün...
Göz yaşının tuzu,
Hiç bu kadar yaktı mı yüzünü?
Hiç bu kadar beyaz,
Kirli göründü mü gözüne?
Dudaklarını da bükmüşsün.
Yalnızsın,
Kıyametler sarmış etrafını
Uzamdasın,
Kör gezegenler sana arkadaş...
Yıl; ikibin üç
Yer,Irak
Elini kolunu sallayarak,
Geldi savaş can almaya.
Küçüçüksün bebeğim ağlama,
Biliyorum anlatamıyorsun.
Gülünç mü olur?
Savaşa anlam veremeyecek kadar,
Büyüksün desem.
Biliyorum çaresizsin.
Ezdin beni çocuğum,
Utanıyorum...
(Eskişehir-2006)
Not:Bu şiir bir gazetedeki fotografdan esinlenerek yazıldı.
Mehmet ÖzsanKayıt Tarihi : 3.6.2006 22:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Dost günlerinde azlığımızı,Kemal de vefalı dostluğu,Sokak lambasında her lambanın bir hikayesi,Aşk tarife gelmiyor zaten,Bırakın gideyim.Nereye? Neler eksilmedi ki! İstanbul
Çocuk ve savaşta utancımızı ve de İstanbul sevdamız.
Hep hayata dair şeyler.Ben ne yazık ki halen tımar edemediğim gönlümle savaşta aşk şiirlerine devam etmekteyim.Ve senin gibi kitapsızlardanım 65 ten beri yazdığım halde.Tanıdığıma sevindim şiirlerini de söylemini de seni de.sevgilerimle.Şeref Öztürk usta
TÜM YORUMLAR (1)