Çocuk ve Çukurova Şiiri - Aydın Topal

Ben çocukken korkardım bazı zamanlar
Toprağa sert basmaktan
Bilirdim
Bir zaman gelecek
O da beni alacak koynuna
Saracak boylu boyuna.

Çocukken korkardım ben
Karanlık gökyüzünden
Silemezdim çünkü karanlığını
Gözyaşımla.
İlk cemre düşerdi
Hissederdim ılık rüzgarı
Yaşardım baharı
Ve görürdüm kızgın Çukurova yazlarını
Rüyalarımda.

Stabilize,tozlu yollarla uzanırdık okula
Toprak evlerden
Minik ellerle taşınan odunlarla ısıtırdık düşlerimizi
Bir köy okulu sınıfında
İnsanlar bizi fark etmeden biz fark ettik
Yalnızlığımızı
Ağlamaklı düşlerin böldüğü
Varoluş kavgamızda.

Eve dönüş yolunda alınan şam tatlılarla
Şekerlenirdi arkadaş sohbetleri
Derken yılan fısıltılarıyla bölünen yolculuğumuza
Kavurucu Çukurova güneşi de eklenirdi
Ve bölünürdü dayanılmaz yalnızlığımız
Kurak çatlak dönüş yollarında.

İklimlere inat, büyürdü çocuklar
Yükselen güneş
Kararan gece korkutmazdı bizi
Kırılan düşlerle bilenirdi yürekler
Ve hep beklenirdi günde iki kez gelen
Köyden şehre ayrılık, şehirden köye vuslat taşıyan
Köy minibüsü
Kayalı köyü ‘nün yarık, taşlı yollarında.

Günler geldi geçti
Vakit ayrılığı vurdu.
Yanımıza aldığımız birkaç eşyayla
Şehrin yolu tutuldu.
Geriye kalan
Üç beş satır anı ve birkaç damla gözyaşıyla…