Ekmeye alışmışız içimize
Kini, öfkeyi, nefreti...
Ne sabrımız
Ne gücümüz yetti temizlemeye
Kalbimizdeki ihanet dikenlerini...
Bir çocuk unutuşunda saklıydı
Sen benim sarhoşluğumsun
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
Devamını Oku
ne ayıldım
ne ayılabilirim
ne ayılmak isterim
başım ağır
dizlerim parçalanmış
'Bir çocuk unutuşunda saklıydı'yı, pamuk ipliği yerine koyup, çok güzel masumlaştırmışsınız..
Ustalık dökülüyor dizelerinizden, tebrikler.
ağzına,yüreğine diline ve gönlüne sağlık
Muharrem Çetinkaya
Bir çocuk unutuşunda saklıydı
Yıllardır aradığımız mutluluk
Başlangıçlar yaptığımızı sandık
Çocuk kadar olamadık...
Ekmeye alışmıştık içimize
Kini, öfkeyi, nefreti...
Ne sabrımız
Ne gücümüz yetti temizlemeye
Kalbimizdeki ihanet dikenlerini...
İhanet asla çıkmaz benliğimizden dikeni battımı kanamaz yüreğimiz lakin derinden acıtır dinmez acısı.ebedi sevmelerde kalınız.şiiriniz çok güzeldi yüreğinize sağlık.
saygımla...
Evet çok güzel olmuş..Tohum şiirinizle de birlikte düşünülürse,bize nefret,kin,öfke tohumu (kültürü)veriyorlar,ve bunu da tabi ki güzel bir şey diye verildiğinden asıl iyiyi güzeli bulamıyoruz..
Ya da ömrümüz bu dikenleri temizlemekle geçiyor..
tebrikler bu biraz daha net olmuş,yüreğinize sağlık..selamlar..
bir edebiyatçının şiirini aynı üniversitenin fizik bölümünden mezun birine düşmesi zor, lakin söylenecek şeyler var tabii ki, bir okuyan olarak anlatılmak istenenin biraz yarım, biraz eksik kaldığı izlenimi oldu bende.kini , öfkeyi ve nefreti yani bize yaşatılanları bir çocuk gibi unutacak mıydık, yoksa onları içimizden atacak mıydık, bu şiirde hangisi daha güçlü ben çıkaramadım. bence yapılanları çocuklar gibi unutmak pekdoğru değil, o zaman şiirin sonlarındaki tekrarlanan kötülüklere maruz kalma riski artıyor, bunlardan arınmak lazım, dünya gerçeği böyle değil, ne yapacağız değerli hocam,
Çocuk Unutuşu
Bir çocuk unutuşunda saklıydı
Yıllardır aradığımız mutluluk
Başlangıçlar yaptığımızı sandık
Çocuk kadar olamadık...
Ekmeye alışmıştık içimize
Kini, öfkeyi, nefreti...
Ne sabrımız
Ne gücümüz yetti temizlemeye
Kalbimizdeki ihanet dikenlerini...
Sayın çkır,çok güzel bir dokuyla yazılmiş bir şiir.İhanetin bedelini biz öğretmenler ödemekteyiz.Sevgiyle kalın.
Mürsel Adıgüzel
Şiiriniz çok güzel ama bir gerçek var ki çocuklar bazı şeyleri hiç unutmaz yıllar geçsede hele ki anısı kötü bir anı ise Tebrikler
Çocuklar gibi unutabilmeyi öğrenebilseydik yeniden.Yaşamın zorlukları ve acımasızlığı dizelerinize yansımış.Şiirlerin yaşayan bir olgu olduğu gerçeğide burada saklı değilmidir.Tebrikler
Dünyayı nasıl algılarsa .. öyle yön verir insan... çocuğa önce korkuyu öğretiriz.. sonrada korkularına yenilmemeyi...yani.. kini nefreti..öfkeyi... tebrikler...
Bir çocuk unutuşunda saklıydı
Yıllardır aradığımız mutluluk
Başlangıçlar yaptığımızı sandık
Çocuk kadar olamadık...
Ekmeye alışmıştık içimize
Kini, öfkeyi, nefreti...
Ne sabrımız
Ne gücümüz yetti temizlemeye
Kalbimizdeki ihanet dikenlerini...
Yüreğinize sağlık çok beğendim. Tebrikler.
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta