Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çok güzel bir şiir okudum. [email protected]
Gül kokan yanaklarından kanlar sızıyor
Filistin Çocukları
Ellerinde taşlar, koşuyor
Ben de Müslümanım diyen
Çakılmış yerinde bekliyor
Bak ! Zamanın Şeytanları
Filistin Çocuklarını ağlatıyor…
Söyle yavrum, annen nerede
Babana ne oldu
Yoksa abiciğini bir şehadet kurşunu mu buldu
Unutma yavrum !
Sen gözlerini açtığında cenneti göreceksin
Ağlama sakın zamanın Müslümanına
Onu vuran nefsler oldu…
DOYMAK BİLMEYEN ADİ KÖPEKLERİN NEFSİ...
Nereye kadar sürecek bilimez bu zulüm...tüm dünya özellikle insan hakları savunucuları bu zülme karşı sanki ölüm uykusunda...ALLAH yardımcıları olsun...masumların yüzüne baksın ne diyelim...
seninde yüreğine sağlık abicim...dilerim bir ses, bir nefes olur uyandırır birilerini ölüm uykusundan....
Çocuk Askerler
Ölmek için doğdu onlar.
Çocuklar; kadınlar, yaşlılar.
Yaşlılar gençti, çocuklar ihtiyar,
Kadınlar kadın ve daha güzel kadınlar.
Dünyanın gözü önünde
Kalleş Yahudi silahlarına hedef oldular.
Ay’ı kızıla boyadı, oluk oluk akan kanları.
İşgal altında anayurtları.
Kirletildi kutsal mabetleri.
Yıllar süren insanlık dışı bitmeyen bir savaş.
Vahşetin pençesinde; hürriyetinden mahrum.
Sabrın; direnişin sembolü,
Vahşi zulmün mağduru.
Arafat’ın çocuk askerleri.
Kan kusan silahlara
Zeytin dalından kalkan yaptılar.
Oyun sandılar bu alçak oyunu.
Ölmek için doğdu
Filistin çocukları.
11-06-2006
Umut Engin Deniz
Duyarli yüreginizden Allah razi olsun...
Güldeste Siir Grubu /muza bekliyoruz kirmizi güllerle...
'bu vahşede hangi insan yüreği dayanır, bir şairden şiir beklenirdi ve beklenen olmuş. Çok başarılı ve duygusu tamam bir şiir okudm hüzünlenerek. Allah böyle acı kimseye yaşatmasın. Yaşayan masum ve kimsesiz bir halk olan Filistini yaratan korusun.
ve israil çocukları ebeveynleri tarafından 'katil' sıfatıyla büyütülüyorlar.kaleminizin gücünü göstermişsiniz..kalem konuşunca kelam susar.can-ı gönülden tebrikler...
Şair, şiirini zamanında yazar. Kutluyorum sizi. Duygularım devindi, beğenerek okudum.
İsrail başına yine bir bela arıyor ve bulacakta. Lanet olsun böyle insanlara ve anlayışa. Şiir on numara bir şiir olmuş. İçinde yüksek duyarlılık ve duygu ve şiir gibi şiir olmuş. tek kelim,e ile 10 tam puan
Pislik herifler çoluk çocuk dinlemeden yaptıklarına seyirci oluyor herkes. Gün gelir devran döner onların başına bir bela gelirse bizde burada halay çekeriz. Ölenlere Allahtan rahmet diliyorum. Suçsuz günahsız öldürülen bu insanlar cennetle mükafatlandırılırlar.
YAZIKLAR OLSUN İSRAİL E VE ONU DESTEKLEYEN DÜŞÜNCEYE.
sevgili şair duyarlı şiirinizi takdir ve 10 puanla kutlarken filistinin bu duruma düşme sıkıntısı yahudilerin çok para verip mülkiyet edinmelerinden dolayı yaşanmış ve sayıca filistin halkını geçtikten sonra referandurum sonucu devletlerini sinsice 1948 de kurmuşlardır bu gün isyan eden filistin halkının kadınları çok üzülerek söylüyorum savaşmak ve silahlanabilmek için yine arap ülkelerinde para kazanabilmek adına bir kısmı fuhuş yapmakta iken saltanat süren abd ve israil yanlısı ülkeleri kınıyorum şimdi bu tezgah bizim dünyanın en büyük projelerinden olan GAP ta uygulanmaktadır dikkatinize satışlar tamamlanmıştır ve hükümet çalışmaları hızlandıracak yahudiler daha çok kazansın diye ama hangi paradan işsizlik fonunda biriken işçilerin parası 37 milyar dolar dan tabiki yazan duygulu yüreği kutlarım saygılar
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta