Ölüm tutmuştu nöbetini;
Pusu kurmuştu acılara,
Ve yine zamansız,
Ve yine sahipsizdi...
Her kuytuda ayrı bir çığlıktı
Acıya kelam olan;
Her kuyrukta ayrı bir bekleyişti
Mahşere konu olan...
Hüzün yağmıştı yine;
Bir yanda çocuk ölümleri,
Bir yanda sessiz nidalardı
Bizi esir alan...
Ve yoktu yine ölümün adresi
Ve yoktu yine bu dünyanın
Hiç olmamış şerefi...
Ölüm başka bir acıydı
Minik bedenlerde...
Emanet umutlar gibiydi
Bir çocuğun yaşaması,
Zordu...
Zor olan o acıya kalmaktı
Ya da zor olan o acıya
Tek kalmaktı...
Ve dünya...
Bir küçük mezarlıktı
Taşıyabildiği...
Ve dünya
bir çocuğun bedeniydi
Kendisine çok geldiği... K. Adsaz
Kayıt Tarihi : 14.8.2018 21:07:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Kenan Adsaz](https://www.antoloji.com/i/siir/2018/08/14/cocuk-812.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!