Yarınlara Şiiri - Güney Güneyan

Okuldan çıkıp, işe koşan çocuklar
mutluluğu bir ekmek arasına doldurmuşlar
garibim, ne zaman bir iki parça ısırıp, o ekmeği kenara koysa
ekmek ilk o zaman ağlar olmuş, gıcırdayan kapı ardında.

Ah o küçücük omuzlardaki büyük yükler
o ki tanrının imzasıdır, ne kadar yıkasa da çıkmıyor bu kirler
hem ne zaman artık yeter diyeceksin tanrım, şayet var isen eğer
buna rağmen tanrı, bir sanrı gibi iken ona inanılmasını ister.

Siliktir o çocuğun silüeti, düşüyordur ipten
geçiyordur zaman, mumları üfleyemiyor da sevinçten
rağmenlere komşu, ama işte nah bu kadar kalbi
eğilmiyor başı, ne de olsa son soluğa dek bitmeyecek harbi!

Oysa yırtık ayakkabısı ile çıkıyor bir yokuş
ellerinde küçük bir erkek çocuğuna alınmış papuç,
sokağın başında kuşlar, pencere kenarına validesi konmuş
şimdiki kuşlar bir garip, yoldan geçemiyor dolmuş.

Dolmuş kaldırıma yanaşır iken, dalıp gidiyor bizim çocuk
dikkat etsene be diyor, şöförün nutku tutuk
az ötede bakkala selam verir iken, manav ellerini okşuyor
çocuk boğazına dokunup, yok işte, yok diyor.

Sonra diyorsunuz nasıl büyüyor bu çocuklar,
yarım kalanı tamamlamaktadır geçen tüm bu zamanlar
çocuk dediğime bakmayın, şimdi birikmiştir heybesine nice yaşlar
cebinde beş kuruşu olmasa da, yarınlardan alacağı var.