İçimdeki çocuk sordu:
- Senin adın ne?
- Hani senin adın benim, benimki senindi? , dedim.
- O, sen beni öldürmeden önceydi, dedi.
İrkildim...
- Öldürmek mi? , diye bir acı döküldü dudağımdan.
Cevap vermedi.
- Ama... Ben böyle olsun istememiştim! , pişmanlıktı
Akan gözlerimden.
Sorumluluklarla boğmuştum onu, doğruydu.
O’nu, hayaller yerine parayla mutlu etmeye çalışmıştım.
Ve şimdi; kinle, kavgayla dolu karanlık bir mezara,
Kendi ellerimle yatırıyordum onu.
Bildiğim tek duayı okudum arkasından,
Hani o “Keşke...” ile başlayan! ...
Kayıt Tarihi : 24.9.2002 17:10:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!