Çocuğun acısı Şiiri - İsmail Sargın

13 yaşındaydım

ortaokula gidiyordum
babam bırakıp gitmişti Yoksul düşmüştük
annem bulaşıkcılık yapıyordu
zar zor geçiniyorduk

bir artı bir evde yaşıyorduk annemle
kitaplarımın çoğu noksandı
okul çantam bile yoktu
ama annemle gurur duyuyordum

bayram geldi
annem ne yaptı etti bana bir ayakkabı
bir pantolonla birde gömlek aldı
sabah erkenden kalkıp giyindim

bir gün önceden sözleşmiştik
iki arkadaşım beni evden alacaklar
birlikte bayram yerine gidecektik
bayramlaşıp el öpüp şeker toplayacaktık
atlıkarıncaya kiralık martı bisikletlerine binecek
tatlıcıda tatlı yiyecektik

belki sinemaya da gidecektik
annemden para istedim
paramız yok kızım deyince
ben el öperek para kazanırız diye düşündüm
çılgına dönmüştüm arkadaşlarım neredeyse geleceklerdi onlara ne diyebilirdim ki
paramızın olmadığını
bu yüzden bayram yerine gidemeyeceğimi söyleyemezdim ya

hırçınlaşmıştım üstümdekileri
çıkarıp duvarlara atmaya başladım
beni üzgün üzgün seyreden annem
o zaman dolaptan çantasını çıkardı para aradı
bula bula beş lira buldu
kadıncağızın beş lirası kalmıştı
yalnız bütün parası oydu
o beş lirayı bana uzattı
haydi giyin dedi
beş lira yetmez mi

beş lira o zaman büyük paraydı
oraya buraya attığım elbiselerimi ayakkabılarımı topladım
yeniden giyindim
paramı cebime koyup arkadaşlarımı
beklemeye başladım

geldiler
biraz oturdular
annem onlara şeker ikram etti
ikisini de okşadı öptü
sonra Haydi artık gidin dedi
güzel güzel eğlenin
sokağa çıktık
çok neşeliydim kabıma sığamıyordum
fakat köşeyi dönerken evimize baktım

annem pencereden uzanmış
gülümseyerek bana el sallıyordu
o zaman içimden bir ağlamadır geldi
gözlerim dolu dolu oldu
tıkanıyordum
ağladığımı belli etmemeye çalışarak arkadaşlarıma
ben gelmeyeceğim dedim
neden olduğunu anlamadılar

biri Paran yok ondan gelmiyorsun
dedi alay ederek
elimi cebime attım ve beş lirayı çıkarıp gösterdim
işte para dedim
beni orada bırakıp gittiler
bir süre sokaklarda sersem sersem dolaştım
kimseye göstermeden hıçkıra hıçkıra ağladım
sonra gözlerimi sildim
elimden geldiği kadar neşeli olmaya çalışarak eve döndüm

annem beni görünce
neden döndün diye sordu
canım istemedi dedim ve
cebimden beş lirayı çıkarıp anneme uzattım
zavallı kadıncağız çok şaşırdı
parayı elimden alıp masanın üstüne koydu
sonra beni kucakladı göğsüne bastırdı
o da hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı
ben ağlamıyordum artık
annemin yüzünü öptüm ağlamamasını söyledim
artık üzüntülü değildim
bayram yerine gidemediği için üzülmek
benim gibi koca bir çocuğa
bir ortaokul öğrencisine yakışmazdı
olgun bir kadın olmuştum birdenbire