Çocuğum Şiiri - Naki Aydoğan

Çocuğum
Kendi çocukluğum
Herkes sahip olamaz, çocuğum
Ne anamın ne babamın kendimin çocuğu oldum
Diğer çocuklara bakıyorum çocukluğu ebe beyinlerinin kucağında
Yalnız kalıyorum çocukluğum düşüyor kucağımdan
Kalkıyorum yine düşürüyorum
Sonra başlıyorum düş kurmaya çocukluğuma
Hala düşlerimde çocukluğum
Düşürmüyorum şimdi şiir yazıyorum
Bir gün anne babam çocukluğumu komşumuzun çocuğunun yanına koymuştu
İki çocuk çocukluk edecektik
Benim için bambaşka kucaktı bu ortam
Ben uslu durdum
O da sanırım ama onda başka hava vardı
Okunmuş artist havası
Yıllar sonra televizyonda haberleri izliyorum
Üniversiteyi başarıyla bitirmiş bir genç İstanbul’da kabalık içinde vuruluyor
Bu çocuk aklıma geliyor…