Çobanım ben Şiiri - Murat Karaosmanoğlu

Pir ahmed’im, can ahmed’ imi anlattı,
Dostu anlattı, dostunu anlattı.
Yıkıldı duvarlar ve arasındaki harfler, cümleler.
Oysa evren tuğlasına, harçtı onlar.
Surum gitti, kalem gitti, yargıcı öldürdü taşlar.
İnce , ince sızdı içeriye bir güneş.
Zaten kardeşleri, hep göz kırpardı bana,
Yeter’ ki göğe bak derdi çocuk, dinlemezdim.
Baktığım zaman duydum, hepsi diyor selam.
Bilgi yok hükmünde, duyduğum ve okuduğum.
Enkaz’ ki bu dirilişe gebe.
Bilirim acısı çoktur doğumun.
Tırmıklarım toprağı ve gizli avaz.
Nakış, nakış, simli, gece.
Ey bahçıvan kesme gülleri,
Zira onlar hep güzel kokar.
Kalmaz yolunda azığım.

Çobanım ben, bulut güderim.
Her rüzgarda varım,
Kir pas içinde olsada bardağım,
Bulut içer, bulut sunarım.

Dün sen ölüsün,
Mademki sevdiğimle arama yorgan oldun toprak.
Bende israfili beklerim.
Hey can, hey canlar.
Yok diye bir şey yok.
Her şey, varın içinde var.
Seçtiğini sanan aldanmada.
Seçilmiş olanı,yazdılar levhi mahfuzda.
Ey kalpazan, sen ne bilirsin iyiliği.
Hakkı, kelamı.
Duyduğunu satan, tacirsin sen tacir.
Elmas, pırlanta, altından olma maske, ışıl, ışıl.
Kurt'lu leş ,en eski put, maskeni indir.
Tamahı dünya olan, varsın gitsin yoluna.
Gönülden tek diyen, sen var ya sen bilirmisin ?
Melekler etrafında tavafta.

Çobanım ben, bulut güderim.
Her rüzgarda varım,
Kir pas içinde olsada bardağım,
Bulut içer, bulut sunarım.