Çoban yıldızı Şiiri - İlyas Kaplan

elimle tutmalı, gözümle görmeliyim
avucumun içinde olmalı bu kocaman şehir
pencerelerinde kızıl biber asılı ahşap evler
gökyüzü elmas gibi pırıltılı
gözlerim mıhlı her köşede
her an akşam havası
geçen her gün birbirinin aynısı
arkalarında fosforlu çizgiler bırakır

bin, git ve şehrin tenhalarını fethet
hiç ayrılma o karanlık depolarından
anladığını sanmadan anlamanın sırrına ermiş gibi
her an tetikte , her an huzurda
karanlık sokak başlarında vazifeli fenerlere benzer
bir matem ışığı fışkır
ayakta durmaya çalışan ahşap evlerin yılankavi sokaklarından

mesafeler hep aynı
nur çağlayanı gökler
aynalar içinde yol alıyor seslerin sırrı
nağmelerin en dokunaklısı
yaratılmış mücella uzaklıklar
meçhuller şelalesi halinde
içinde yol almaya kalkanlar haykırıyor
çıktıkları yokuşun merdivenlerinden

içinde, yakıcı hatıraların kaynaştığı tütsü çanağı
renk renk, şekil şekil, fısıltı fısıltı
rutubet kokuyor içi girift
oradan buradan sağa sola kıvrılan dehlizler
bucak bucak kan lekeleri
susuyorum, istesem avaz avaz haykırabilirim
günübirlik meselelerin siniri içinde
kararmış bir hayatın dışa fışkırttığı bunalma halimi

beni rahatsız etmekten adeta çekinen bir gölgecik
en derin ukdelerimi birkaç aha sığdırmaya mecburmuşum sanki
kanım bir yanardağ gibi kaynıyor
kırk derece ateş içinde
bir çoban yıldızı kadar yakınım yarınlara
yedi parlak ışık ruhumun perdelerinde

redfer