Çoban Türküsü Şiiri - Ahmet Karaaslan

Bir türkü söylenir Anadolu’mda,
Yanık yanık gelir çoban türküsü.
Bir ağıt ki erkeğinde, kadında
Değil mi bu senin oban türküsü...

Yürekten bağlıyız, güzel vatana.
Tanıdık geliyor bu sesler bana.
Dudakları yakar, yakındır cana,
Duy, tanı bu sesi, baban türküsü.

Hüznü az olan var, çoğunda neşe.
Murada erdi mi Hatice, Ayşe?
Elleri kınalı gurbete düşe...
Ekmek derdindeki çaban türküsü…

Âşık olup muradına ermeyen,
Ozan Veysel gözleri hiç görmeyen…
Asırlarca çürümeyen, ölmeyen
Yunusça söylenen imân türküsü…

Çobanlar kavalı çalarlar acı,
Güzelin başında çiçekten tacı
Çiftçi, sabanıyla sürer yamacı.
Duyuyorum sesi saban türküsü…

Baharla yeşerir, şen olur dağlar.
Çiçekten çiçeğe arı vızıldar.
Koyun, kuzusuna meleşir ağlar;
O anda yükselir çoban türküsü.

Ahmet KARAASLAN