Çoban Ateşi Şiiri - Fatma Pampal

Sabrı çatlatırken gecenin avazı
Hasretin imamesi elimde kaldı dost
Yine saçıldı hüznün tespihi.
Dehlizleri kaybolan yollara gömülmüş vakitsiz horozum
Üstelik kırağı vurmuş duygularımın üzerinde efkarlı dağlar
Ben bir başıma altından kalkamam çığların
Yenilmişliği de yazmadım alnıma
Bilirim ağladıkça güzelleşirde özlem
Bekledikçe son bulmuyor,acıya törpü hıçkırıklar.
Şimdi körebe oynamanın zamanı değil yar
Hasat mevsimine daha çok var,
Kavuşmadan biçilmesin buğdaylar.

Şayet sönerse çoban ateşi
Ve giderek uzaklaşırsa yıldızlar
Dalından erken koparılıp
Köşe bucak savrulanlara say.
Aslında
Yarına adanan dileklerin
Umudun nur yüzlü bohçasıdır yere çakılan
Ki benim mülteci ruhumun mezesidir, dile gelen akşamlar.

Birazdan hangi dertli bulut duracak tepemde
Anlatacak da yine açacak musluğu
Benim yüreğimin kurnası yok bilmez mi?
Sahi sen kar suları nedir bilir misin yar
Çetin kışları yaşamadıysan
Ben gibi tırnaklarından da sızmaz hatıralar.
O halde kar yanığı ruhumun ne kıymeti var…
Kızıl bir okyanusa boşalırken acılar
Merak etme kan tutmaz kalbi olmayanları
Ve de gurbetten zerre tatmayanları…

Bir meşale içimdeki çoban ateşi
Ki o; umudun gözlerine mil çekmeden
Yarınları güneş gibi aydınlatacak.