Çizgi Şiiri - Özgür Hatem

Kendini zamandan kurtaran çizgi,
Bir anlama yar oldu.
Geldi, durdu, sustu...
İpliğin inceldiği andı bu,
Çizgi, yüzümüze dost oldu.

Ardımızda 'Ah! o günler...' kaldı
Önümüzde (rağmen) yaşamak
Günümüzü çizgilere böldü 'An'
Manasını yüklenememiş her sözcük
Zamanın sultasında kayboldu.

Parmağımızın iziydi, çizgi.
Yuvarlak ve kendi merkezinde kararlı.
Ayak sesimizi duyurma telaşında boğulduk hep,
Zamanın suretinde iz olacağız derken,
Eksik cümlemizin sonunda üç nokta olduk...