Çiviye Tutunan Günah

Yaprak kırılmadır
Yaşamım bir ağacın koynunda.

Benim Bedreddin’imin kolları
Bir çarmıh gibi kucaklar marangozları.
Kaç paslı çivi gerek?
Soruyorum size ey kendini yontanlar
Kaç paslı çivi gerek?
Avuçlarımda bir günah gibi duruyor aklım.

Yüzün yarım kalmış Rönesans artığı
Yüzün; Floransa, Venedik, Portekiz eskimesi.
Keşfini bekliyor kıtalar
Kaç gemi yüklü gözlerin?

Benim de vurulur ruhum dogmatik düşünceyle
Düşer yaram Van Gogh’un kulağından.
Sen ne kadar ovdunsa da
Çıkmadı içimin cini.

Sevinci koşar küheylan
Muştular üzengi.

Dedim ruhuma üfürüldün
Kayıklar geçecek ateş denizlerini.
Göğsünde büyüttüğün o bıçak;
Sana kurban ruhumun İsmail’i.