Leylak rengi bir pusun ardından

her yanda sükut
takvim yaprağında çıplak zaman perisi
içine çiy düşmüş
boğuk bir sesle ağlar ta uzakta yapayalnız

pencerem de bezgin bir orkide çiçeklenir
yıkık dökük köhne sokaklarda
alçak damlarından titrek dumanların tüttüğü evlerde
her yeri kaplar yoğun bir yalnızlık
lapa lapa kar yağarken üstlerine

kalınca bir urgan da düğüm üstüne düğüm
ateşe bırakırım masamdaki şiirleri
yaldızlı kalemle yazılmış
yarısı boş sayfaları

kapının ardından yetişir kedim bir kez daha …
gözlerimin içine derin derin bakarak
yapma diye
yakma diye
paça mı çekiştirir patileriyle
ne kadar haklı olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum

kalbimde dolaşma izni verdim onlara
göklerin kapılarını açtım
beni arzuladılar
beni aradılar
bana sığındılar
gizlice yalvardılar
işlemedikleri günahlardan dolayı

soğuk, gri, depresif bir coğrafyada
ısınmaları için deli gibi ateş yaktım onlara
bir parça ekmeğe tereyağı sürdüm
oturup pencereden kar manzarasını izledik beraberce,
hiçbir şeye aldırmadan gecelerce

gizemli karanlıklara bakmadan
sonu olmayan boşluklara aldırmadan
içinden pınarlar akan bir sis dünyası yarattık kendimizce

öylesine dehşet verici bir çatırtıydı
gökyüzü yarılmıştı sanki
duyulanlar meğer buzun çatlama sesiydi
gelecek baharın ilk habercisiydi

kimse yoktu,
araba yoktu, caddeler yoktu yollar yoktu
ama umutlar yüzlerceydi
gizemli alevler taşıyordu adeta kelimeler yanarken
buğulu, leylak rengi bir pusun ardında

redfer