Çıta Emmi Şiiri - Adnan Deniz

Burma bıyığı, uzun boyu, aslında acayip huyu ile çok ilginç bir adamdı çıta emmi.
Yemyeşil ormanların, bir yaz günü nazlı nazlı akan Göksu ırmağının kıyısında, Tırtat yaylasında, kadir emminin bakkal dükkânının önünü yurt edinmişti.
Kamyon kamyon karpuzlar giderdi yaz günleri Feke yolundan yukarı doğru. Nereye giderdi o kamyonlar hiç sorgulamaz, Zaten hiçte gerekte duymazdık. Biz çıta emmiye bakardık yalnızca, çocukluğumuzun kahramanı çıta emmiye.
Niye mi? Çünkü yola çıktığında elini kaldırdığı zaman, bütün karpuz kamyonları duruverirdi.
Sanki “deli Dumrul misali" üç, dört karpuzu kamyoncular, bakkal dükkânının önüne hiç konuşmadan bırakır giderlerdi.
Sessizce bir sigara yakar uzun uzun içine çekerdi çıta emmi. Bacağında siyah bir şalvar, ayağında uzun burunlu bir kundura, üzerinde beyaz gömlek ve o meşhur yeleği olmazsa olmazlardandı. Bir tespihi vardı ki anlatamam. Taşları iri iri, taneleri kocamandı.
Çok merak ederdik ama yanına yaklaşamazdık, sahi bu insanlar konuşmadan nasıl anlaşırlardı, merak ederdik.
Yolun karşı kıyısı yayla, alt tarafı mezarlığa bakardı. Bilmem nedendir, çocukluk hali bu ya hep korkarak geçerdik mezarlık kenarından. Elimizde kuş lastikleri, maya cinciklerini avlardık. Bir gün yine mayalıklarda gezerken arkadaşlarla karanlığa kalmıştık. Tam mezarlığa yaklaştık ki ne görelim! Bembeyaz giyinmiş biri mezarlığın içindeydi. Onu hayalet sandık. Korkudan çığlıklar attık beraberce. Bildik bileli korkardık hep mezarlıktan, anlatılan hayalet hikâyeleri gözümüzde canlanırdı. Beyaz kefeniyle şu görünen hayalet mutlaka cin olmalıydı! Üzerimize doğru geliyordu beyaz giysili hayalalet. Biz korkudan hep beraber titriyorduk. Ne kaçabiliyor, ne yürüyor sanki üzerimize gelen ölümü bekliyorduk. Nihayet yaklaştı yanımıza hayalet. Bu kim olmalıydı? Evet, bu hayalet kimdi? Çocukluk kahramanımız Çıta emmi değilmiy di? İlk defa işittik sesini çıta emminin. “korkmayın çocuklar benim diyerek yaklaştı yanımıza. Mezarlığa babasına duaya geldiğini söyledi. Ona dua okuyordum korkmayın “diye ekledi. Gözlerimizden akan yaşları sildi, koca elleriyle. Bizleri teselli ediyordu koskoca çıta emmi. Tuttu ellerimizden götürdü eve doğru, birerde karpuz verdi. Daha da büyüdü gözümüzde bu haliyle, o artık bizim için koskoca bir devdi, çocukluk kahramanımız çıta emmi.