Çıt Şiiri - Kağan İşçen

Çıt

Yıkık evler üzerine otlar bitmiş
Çocuk sesleri çekilmiş sokaktan
Sarısı eşlik etmiyor son çaya güneşin
Kırık kaldırım taşlarının arasında
Ekmek kırıntıları aramıyor kuşlar
Yüzüm buruşmuş
Şosenin tozunda gölgeler gözleyen kirpiklerim
Son vaktine hazır bu bekleyişin...

Dışarı anne sesi taşıyan ikindiler susuk
Genç kız özlemleri çıkmıyor kapılardan
Çıt çıkmıyor güvercin öpüşlü damlardan
Her çağırışı adınla bir ağzımı bıçak açmıyor
İlk akşam ışıkları sızan pencerenin perdesinde
ellerin öyle kaç kere yitik
Seninle diye gözlerimi açtığım dünyada
Kendimi kaybediyorum...

Aklımdaki yıkık şehirden
Dönüş yolu arıyorum düşüncelerim kesiyor önümü
Evden yine sinemaya kaçmışım sanki
Geç vakit babama yakalanmışım
Aşklar kıskanmış hiç aşk yaşayamamışım
Kendi kendime acemi şarkılar söylemekte ustalaşmışım
Kaçacak düş kalmamış
Günün hiçbir anına hevesim kalmamış
Camları yola yakın evin balkonunda
kaybolan kardeşlerimi anıyor kalbim
Bakışlarımda uzayan sisli mahallenin ortasından geçen
Elektrik tellerinin kötürüm aydınlığından
Vaz geçemiyorum...