Çırpınıyor adamcağız Şiiri - Kemal Berk

Çırpınıyor adamcağız
N'olacak bu hal böyle diyor
Dışarıda yağarken lapa lapa kar
Evde oturuyor soğukta çocuklar
Babadan kalan maaş bölünmüş üçe
Yetmez ki bu para hiç bir şeye
Soba tütmez ocak yanmaz
Tencerede aş pişmeyen şu evde
Konuşsa dili dönmez
Uyusa uykusu gelmez soğuktan
Gözleri kızarmış
Yanaklar yanmış soğuktan
Pencereye kuş bile konmuyor
Köpek bile hırlamıyor kapıda
Ah ah köpek dedim de
İtler bile hırlayacak yeri biliyor
Bir biz beceremedik. Nasıl da bilirler kemikli kapıları. Nasılda koşuyor kemikli insanların ardından
İtler bile bizi insan yerine koymazken
Şu komşular niye selam versin bizlere
Şu komşular dedin de
Ramazanda davet var dediler. Gittim iftara
Sen davetsizsin niye geldin der gibi biraz geride dur dediler
Yardım var dediler. Gittim
Bir ayakkabı verdiler. Altı kâğıttan çıktı
Yardım eden adam bana, yarın uğramamı söyledi
Sabah erkenden yardım eden adamın evine gittim
Gönül karda gezer.
Ne verecek diye hayal ederken
Hadi şu işleri yap dedi ve gitti
İş bitti güle güle dedi
Altı kâğıt yardım ayakkabının hatırına çalıştırdılar beni
Eşek olmuştum o gün o evde
Ağlasam mı gülsem mi bilemedim
Dinimle alay edene sövsem mi
Ah şu hayal! Ne zaman kursam
Kursağımda kalıyor taş gibi
Nefes alamıyorum
Ne diyeyim evdeki karıya
Aş bekleyen çocuklara
Yine vurdular, yine bindiler nasırlı kambur sırtıma
Kader mi desem
Keder mi desem bilemedim
Bizim hayattaki sınavımız da
Bize bakanların da sınavda olduklarını
Niye bilmezler dedim.