Çırpınış Şiiri - Abdurrahman Özdemir

Niye çabalıyorsun,
niye üzülüyorsun be Abdurrahman?
Senden önce de dönüyordu bu dünya,
dönecek senden sonra da.
Bırak kendini sal girdaba,
döndürür seni de nasıl olsa.
Uy düzene sen de büyük çoğunluk gibi,
gelene ağam, gidene paşam de.
Önemsemeden sana ne denildiğini
peki efendim de.
Yarabbi şükür de
yüzüne tükürülse bile.
Çırpınma boşuna öğreneceğim diye.
Neyi ve niye öğreneceksin ki?
Bilmenin ne önemi var
huzurunu kaçırmaktan başka.
Bir değer üretmeye çalışma aptal gibi,
çalışmak da ne?
Salla başını, al maaşını.
Düşünmek mi? Sakın ha! ! !
Yeter ki iyi kıç yala
çok şeye yarar.
Yok et kimliğini,
ol kırk kişilikli,
daha doğrusu kişiliksiz,
kalkındır kendini diyor aklım.

Fakat,
yok edilince başkalarınca
evrene kattığım değerler.
Sadece insan olduğum için
ve sadece insanlar için ürettiğim
düşünceler ve hizmetler.
Sızlıyor vicdanım,
dile geliyor ve dur diyor,
dur da bir düşün.
Sen de olduğun için var bu dünya
ve sen de varsın bu dünyada.
Hem de şimdiki zamanda
ve olman gerektiği mekânda.
Bütün bu şartlarda olman gerekmeseydi,
olmazdın ki zaten burda.
Sebepsiz yaprak bile kımıldamazken,
sen rastgele mi varsın, ha!
Anlasana,
sen varken senle beraber dönüyor dünya.
Unutma, senin de katkın var bunda,
olumlulukta veya olumsuzlukta.
Şimdi karar ver bakalım
katkın hangi yana?
Gönlüm de, aklım da akıyor olumluluğa,
aptal bile denilse bana.
Erdem sayılırken
sıradan insan davranışları,
başlıyorum ben yine çırpınmaya.

17. 5. 2001 – Perşembe