Çirkin Şiiri - Bekir Dalkıç

Yürüyorum çok eski bir yolda yürüyorum bir gece.
Biliyorum o yolu sanki benimmiş gibi ama artık benim değilmiş gibi.
Arıyorum arasında bir şeylerin her yer pislik, çamur.
Yürüyorum içinde, içimde.
Yürüyorum korka korka, eskiden oturduğum taşlar geliyor, oturuyor göğsüme.
Sanki her girinti, evimmiş gibi her girinti.
Kurumuş muşmula ağaçları.
Bir savaş verilmiş ve kaybetmişim bir yerlerimi, patlamış kanalizasyon, temizlememiş hiç bir yerini hiç kimse o yerin.
Kovuyorum köpekleri sokakta, sokaklarım köpeklerindir oysa, benimse yok kalacak bir yerim.
İki köpek çiftleşiyor göğsümde, iki komik köpek,
Kaçıyor dişi, bitince erkeğin işi, ağzım yüzüm yara içinde.
Zaptedilmiş beynimin arkasındaki o ülke, kimbilir şimdi kimlerin evleri o evler,
O ağaçlar, duvarlar, evler.
Aslında temizdir evler, sadece duvarları pislik içinde.
Ararken bir şeyleri kayıyorum, düşüyorum ve bulanıyorum balçığa.
Dönüşüyorum ben de o çamura, o pisliğe bende.
Benim değil ki şimdi o ülke, o evler, hangi eve gideyim de temizleneyim.
Keşke biri beni ansa o evlerden, tuzlu bir suyla yıkansa ülkem, yıkansa.
O evler,yollar, köpekler,
O ağaçlar bir güzel sulansa keşke.
Tek tek kapılarını çalsam, hemen bu sabah ve desem ki;
Ey analar babalar uyanının uyanın!
Uyanın bakın oğlunuz geldi.
Şimdi tanıyamazsın belki, kirlidır, belki çirkindir de
Çok bitkinim şimdi ama bitmedi henüz bilin ki,
Bu çirkin de bir zamanlar çok güzeldi.